Een aantal jaren geleden kreeg ik achter elkaar verschillende psychoses. Ik hoorde stemmen. Gelukkig werkten de medicijnen waardoor ik weer goed kon functioneren in de samenleving. Anderhalf jaar geleden besloot ik om vrijwilliger te worden bij de Rivierduinen. Ik ontmoette bijzondere mensen. Zoals Jeroen die nog iedere dag stemmen hoort die vreselijke dingen tegen hem zeggen. Hij vertelt me keer op keer dat hij blij is dat hij in Nederland woont en dat hij medicijnen krijgt en verzorgd wordt. Hij heeft bij beschermd wonen mensen om zich heen. Iets wat hij niet zou hebben als hij op zichzelf zou wonen.

Of Jolanda die prachtige tekeningen maakt die ze verkoopt op exposities. Het geld wat ze daarmee krijgt schenkt ze aan goede doelen. Jolanda heeft veel meegemaakt en hoort ook nog iedere dag vervelende stemmen. Maar ik heb niet voor niets geleefd zegt zij dan iedere keer weer.

Ik heb bewondering voor deze mensen en de andere bewoners van de Diamantlaan. Zelf moet ik stoppen met mijn vrijwilligerswerk, maar ik kan het anderen van harte aanbevelen om dit werk te doen. Je geeft wat maar je krijgt er ook zoveel voor terug. Ik ben dankbaar dat ik er zelf zo goed vanaf gekomen ben en dat de medicijnen bij mij goed werken zodat ik geen stemmen meer hoor en dat ik zelfstandig kan wonen met mijn partner en vrienden om mij heen. Ik had nog gehoopt dat dit voor Donald ook weggelegd zou zijn. Hij heeft nog steeds contact met zijn oude vrienden en doet veel met hen, maar zelfstandig wonen zitten er voor hem niet meer in. Hij leest elke dag de Volkskrant en met hem en Jeroen kan je praten over wereldse zaken. En hij speelt prachtig accordeon en gaat weer les nemen.

Ik ben blij deze mensen en ook andere bewoners van de Diamantlaan ontmoet te hebben en soms wat beter te hebben leren kennen. Dat is waardevol voor mij en dat neem ik met mij mee. En ik hoop dat ik ook wat gebracht heb zo af en toe op mijn bezoeken.

Annemarie